Stiller dan Parijs
Het is ochtend in Hillegom. Een enkele auto passeert, rijdt rustig door de anders zo drukke weg voor ons huis. Om de hoek zijn ernstige wegwerkzaamheden, iedereen neemt een alternatieve route.
We hoeven niet naar school en pas morgen weer naar zwemles. We hangen wat rond in ons eigen huis. De kinderen en ik. Ergens, niet voor de de deur maar een eindje verderop gaat er een alarm af, een auto alarm. Automatisch denk ik aan een blauwe auto en aan de Poolse seizoensarbeiders van schuin, schuin, schuin tegenover. Ik combineer deze twee dingen en wacht op een verhaal. Het komt niet, het is te warm. Mijn hoofd blijft hangen in het geluid dat drijft op het lome weer. Het loeit een paar minuutjes door. Het brengt me naar Parijs.
Nu het 's morgens zo warm is, de straten rustig en het openbare leven is lamgelegd, denk ik aan die stad en ik kan er bijna doorheen lopen. Niet dat ik meteen ben bij een klassiek bakkertje ben, of het grasveld voor een beroemd museum. Gewoon in een achteraf straat, met aan beide zijden auto's geparkeerd. Het asfalt van de straat is warm en de stoep is smal maar gezegend met een beetje schaduw. Het lekkere van Parijs was, vond ik altijd, dat je niets hoefde te doen en toch gebeurt er wat. Want je was ergens.
Het alarm gaat nog een keer af. Ik moet verder. Ik bedenk me dat er in de stad altijd een paar tegen elkaar in gaan. Of vlak na elkaar van zich laten horen.
Zo spannend wordt het hier nooit. In Hillegom. En toch van alle plekken waar ik ooit gewoond heb, nodigt Hillegom wel het meeste uit tot thuisblijven. Zitten. Hangen in huis. Hoogstens wat naar de markt gaan, rondje lopen in het park. Komt het door het de kleine kinderen? Of is het de steiger, het water. De drukte van de voorbijrazende auto's voor en de rust van het water achter?
Het verschil met Parijs is dat het hier net ietsje stiller is en dat ik eigenlijk volgens de opinie juist nergens ben. Iemand noemde dit dorp een keer het afvalputje van de Bollenstreek. Prima. Hoe dan ook: wij blijven hier. Niets doen, op een plek waar niets gebeurt en waar je niet echt ergens bent.
Ik show op Facebook mijn thuisblijf idylle. Beetje gescript maar toch zeker 80% waar.
Hier schrijf ik verder over de plekken waar ik door een klein geluid, een kleur, een geur, vanuit mijn huiskamer, me niet verplaatsend toch nog een keertje ben.
We hoeven niet naar school en pas morgen weer naar zwemles. We hangen wat rond in ons eigen huis. De kinderen en ik. Ergens, niet voor de de deur maar een eindje verderop gaat er een alarm af, een auto alarm. Automatisch denk ik aan een blauwe auto en aan de Poolse seizoensarbeiders van schuin, schuin, schuin tegenover. Ik combineer deze twee dingen en wacht op een verhaal. Het komt niet, het is te warm. Mijn hoofd blijft hangen in het geluid dat drijft op het lome weer. Het loeit een paar minuutjes door. Het brengt me naar Parijs.
Nu het 's morgens zo warm is, de straten rustig en het openbare leven is lamgelegd, denk ik aan die stad en ik kan er bijna doorheen lopen. Niet dat ik meteen ben bij een klassiek bakkertje ben, of het grasveld voor een beroemd museum. Gewoon in een achteraf straat, met aan beide zijden auto's geparkeerd. Het asfalt van de straat is warm en de stoep is smal maar gezegend met een beetje schaduw. Het lekkere van Parijs was, vond ik altijd, dat je niets hoefde te doen en toch gebeurt er wat. Want je was ergens.
Het alarm gaat nog een keer af. Ik moet verder. Ik bedenk me dat er in de stad altijd een paar tegen elkaar in gaan. Of vlak na elkaar van zich laten horen.
Zo spannend wordt het hier nooit. In Hillegom. En toch van alle plekken waar ik ooit gewoond heb, nodigt Hillegom wel het meeste uit tot thuisblijven. Zitten. Hangen in huis. Hoogstens wat naar de markt gaan, rondje lopen in het park. Komt het door het de kleine kinderen? Of is het de steiger, het water. De drukte van de voorbijrazende auto's voor en de rust van het water achter?
Het verschil met Parijs is dat het hier net ietsje stiller is en dat ik eigenlijk volgens de opinie juist nergens ben. Iemand noemde dit dorp een keer het afvalputje van de Bollenstreek. Prima. Hoe dan ook: wij blijven hier. Niets doen, op een plek waar niets gebeurt en waar je niet echt ergens bent.
Ik show op Facebook mijn thuisblijf idylle. Beetje gescript maar toch zeker 80% waar.
Hier schrijf ik verder over de plekken waar ik door een klein geluid, een kleur, een geur, vanuit mijn huiskamer, me niet verplaatsend toch nog een keertje ben.
Reacties